In deze tijd ervaren we als Nederlanders uw leiding als een oase te midden van de storm die over ons land trekt. Uw beider toespraken over deze crisis geven saamhorigheid, inzicht en duidelijke leiding aan wat we moeten doen. Juist nu is het belangrijk om te luisteren naar u als overheid en ons allen te scharen achter uw beleid.
Er is één ding dat ik mis. En dat is wat deze storm betekent voor ons, voor mij. Want als u, majesteit, noemt dat we het jaar 2020 heel ons leven zullen blijven herinneren, hoe zullen we het ons dan herinneren, en welk nieuw bewustzijn zal het ons geven? Zullen we ons klein voelen, of juist trots over hoe we deze 'crisis' het hoofd hebben geboden, of woedend over dat dit ons moest overkomen? Zullen we het zien als een periode die eigenlijk niet in ons leven thuishoort, of zullen we juist de periodes van rust en welvaart gaan ervaren als onverdiend en daar extra dankbaar voor zijn? Zullen we terugkeren tot God die we allen hebben verlaten en van wie we allemaal de genade elke dag nodig hebben, of zullen we nieuwe haat in ons hart hebben omdat we dit jaar 2020 niet konden leven zoals we zelf wilden, en omdat we God alleen willen dienen op onze eigen voorwaarden?
Vraag ik teveel als ik u smeek om iets te zeggen over wat deze tijd betekent voor ons? Ik bedoel niet dat u uw mening over wat het betekent aan ons op moet leggen. Ik begrijp ook goed dat als u dat zou doen, dat u veel mensen voor het hoofd zou stoten. Maar kunt u de naam van God niet noemen voor degenen die daar hun hoop, hun vertrouwen, hun kracht en hun vreugde uit halen? En kunt u niet benoemen dat deze crisis ons in ons wezen raakt, en ons aanmoedigt om niet te denken in wat wij kunnen maar vooral in wat wij niet kunnen? Hierbij reik ik u een voorbeeld aan wat u nog steeds kunt zeggen en waarvan ik hoopte dat u gezegd zou hebben:
"Beste Nederlanders, lieve ouderen, moedige jonge mensen, dit Coronavirus heeft ons laten zien dat we niet alles kunnen, dat we klein en kwetsbaar zijn. Zie het niet als een onderbreking van je leven, maar ervaar dat ook dit bij je leven hoort: onzekerheid, onmacht. Juist dit is een moment om omhoog te kijken en te beseffen dat niet alles om onszelf draait. Juist nu kan de ervaring dat er een God is die alles in Zijn hand houdt, je troost bieden. Dat wil niet zeggen dat we alles passief moeten laten gebeuren en geen maatregelen moeten nemen tegen verspreiding van deze ziekte, maar het zet wel alles in een ander perspectief. Laat alle maatregelen tegen het virus je niet beletten te bezinnen op wat dit voor jou betekent. Leef met het besef dat welvaart en welzijn niet vanzelfsprekend zijn, en dat je niet alles in je leven in de hand hebt. Alleen dan zal deze tijd je dichter bij jezelf brengen en bij waar het in dit leven echt om gaat. Alleen dan zul je het vol kunnen houden in deze tijd, maar ook in wat er van je leven nog voor je ligt. Praat er met elkaar over, natuurlijk wel op die anderhalve meter afstand, want alleen dan vind je jezelf en elkaar echt in deze - maar ook in elke - tijd."
